Het is bijzonder hoe vaak we, onafhankelijk van elkaar, in onderwijsland met dezelfde uitdagingen bezig zijn. We vinden ook dezelfde struikelblokken (kosten, privacy, techniek en didactisch). In Nederland, maar ook ver daarbuiten. In dit geval heb ik het over Virtual Reality (VR) als onderwijsmiddel op basisscholen, middelbare scholen, mbo, hbo en universiteiten. Soms wordt dezelfde applicatie bij drie instanties opnieuw ontwikkeld (terwijl de toepassing zelf al gewoon bestaat). Dat is eeuwig zonde en staat een brede uitrol van VR als leermiddel in de weg. Hierdoor krijgt de technologie namelijk niet de ‘critical mass’ die nodig is om echt door te zetten. Hoe kan dit beter? In dit artikel zoeken we naar een antwoord op de vraag wat nodig is om onze middelen en tijd beter in te zetten, en de potentie van VR te ontsluiten voor het onderwijs.